Gisteravond heb ik het nieuwe Nederlandse meisje ontmoet. Ze is schattig. Ze heet Hannah-Lynn, 18 jaar, komt uit Almelo en is van Chinese afkomst, maar spreekt geen Chinees. Wel weer even fijn om Nederlands te praten met haar. En na twee weken is dat wel even wennen. Het is zelfs zo erg dat ik al een half uur met haar Engels aan het praten was en toe aan haar vroeg: waarom spreken we eigenlijk Engels? ;-) Oftewel een superleuk gezelschap. We hebben al gelijk voor vrijdag een treinticket naar Gangzhou geboekt. Ook een grote stad, ongeveer zo’n 2,5 a 3 uur reizen. We gaan nog een B&B bestellen, dus dat wordt gezellig.

Deze ochtend begint met het wassen van mijn kleding. Normaal gesproken in de wasmachine, maar deze scheidt er na 5 minuten mee uit, dus al mijn was ligt in het water te dobberen. Uitwringen dan maar zo goed als ik kan en maar hopen dat het snel droogt, anders stink ik een uur in de wind naar natte kleding. Bleh!

Nadat ik mijn was heb opgehangen kreeg ik weer les en ik moet zeggen dat het nog steeds top is. Ik kan nu allerlei zinnetjes zeggen, schrijven gaat m niet worden, want die karakters zijn erg moeilijk. Ze hebben een soort schrijftaal genaamd pin ying. Dat zijn onze letters met een klankaanduiding erbij. Dit is dus niet officieel en wanneer je in het dorp loopt, zie je geen pin ying maar alleen maar karakters. Niet te lezen dus!

In de middag heb ik wat huiswerk gedaan, naar het thuisfront gebeld en daarna zijn we naar Fengyang Village gegaan. Ik was hier al eerder geweest, maar dat maakt me niet uit. Ik wil niet de hele tijd binnen zitten en alleen maar Chinees leren. Daarna weer wat qi bu liang gedronken (koude meloendrank met jelly, noten en pitten en stukjes meloen) in Lianhu. Dit is zo heerlijk koud, dat je weer helemaal bijkomt van die hitte. Het is hier overigens nu een graad of 27. Stuk beter dan vorige week met zo'n 34 graden.

In een soort winkel-van-sinkel koop ik een kinderboekje en een nieuw schrift. Maar eens kijken of ik het boekje kan vertalen morgen. Leuk! Daarna de supermarkt in om weer wat eten in te slaan, want de maaltijden zijn nog steeds niet vullend. In Nederland scheppen we het eten met lepels naar binnen. Hier doen ze echt alles met stokjes, dus dat gaat een stuk langzamer. En daar ben je op een gegeven moment wel klaar mee, dus dan stop je ook. Ik denk dat dit een veel gezondere manier is, want je bent nooit overvol.

Ze kennen hier trouwens geen babi pangan en foe yong hai. Jammer genoeg niet, want de stukjes vlees die ik binnen krijg, moet je met een loep zoeken. En soms wil de kat ook wat, dus dan delen we maar.

Maar goed, vanuit de supermarkt een soort taxibusje naar huis genomen. De weg in Lianlu ligt nog steeds open en we rijden dus over modder, klei en zand. Ik zat achterin met Qiqing en ik moet je zeggen dat dat niet fijn was. Als je geen whiplash had, dan kreeg je die nu wel. Af en toe met m’n hoofd tegen het dak aan en de boodschappen gingen alle kanten op. En van al dat getoeter word je helemaal gek. Maar uiteindelijk zijn we dan toch weer thuis. Raar is dat eigenlijk dat ik zeg “thuis”. Je raakt gewend aan deze situatie, al moet ik er wel bij zeggen dat ik snak naar mijn eigen schone badkamer zonder insecten. Het bed gaat trouwens beter en ik heb nog steeds geen pijn in mijn rug. Dat is meestal een dingetje bij mij, maar die harde matras (beter gezegd deken op hardbord plaat) werkt dus toch wel goed. Ik heb vannacht dan ook heerlijk geslapen.

Nu is het tijd om te relaxen, te douchen en straks met elkaar film te kijken. En dan morgen… weer een heerlijke nieuwe dag!