Deze ochtend gaan Jenny en ik er vroeg uit, want we gaan op excursie naar de Li-River. We halen een ontbijtje bij de KFC en dan naar het ophaalpunt van de bus. In 40 minuten rijden we naar de Li-River. In de bus hebben we een reisleider die de hele weg kletst en die zelfs ook nog een liedje gaat zingen. Gelukkig applaudisseert hij voor zichzelf, want de rest van de bus is niet onder de indruk. Genant dus.

Wanneer we aankomen worden we met een karretje naar de bootjes gebracht. Gelukkig is het nu niet zo druk (het is vroeg in de ochtend èn buiten het seizoen) maar normaal gesproken stikt het hier van de bamboebootjes. Ik vind het nu al druk, maar Jenny zegt dat het wel 5x zo druk kan zijn. We stappen in het bootje en varen de rivier af. Het is prachtig. De ronde bergtoppen steken hoog boven ons uit en het is een mooi gezicht om te zien. We maken veel foto’s, kletsen wat af en voor we het weten draait de boot weer om en vaart weer terug. 

Eenmaal teruggekomen lopen we nog langs wat winkeltjes, kopen een milk-tea en lopen langzaam naar de bus. Om 11.15 uur zijn we alweer terug. Het was echt superleuk en we hebben lekker kunnen kletsen over de cultuur van China en wat het verschilt met die van ons.

We hebben met Amber en Yiying afgesproken bij een hotpot-restaurant. Ik heb al wel enig idee wat het inhoudt. Het schijnt hier ook echt een HIT te zijn. Een superhete plaat op tafel met een soort grote schaal erop met bouillon erin en verschillende groenten en kruiden. Het vlees en de groenten moet je erin dopen en dan even laten sudderen alvorens je het er weer uittrekt en opeet. Ik moet zeggen dat ik er niet gek op ben. De smaak is niet overweldigend en na een paar stukjes vlees, wat champignons, krab en noodles ben ik er helemaal klaar mee. Nee, dat gaat niet mijn favoriete diner worden. O ja, we krijgen ook nog wat lamb chopsticks, maar die zijn zo zout dat ik accuut mijn hele beker thee naar binnen werk. De dames vinden het trouwens helemaal geweldig. Ik heb ook nog moeite om met de stokjes te eten want door de bouillon worden deze plastic stokjes erg glad, dus alles glijdt er tussenuit. Tijd om te stoppen dus!

Om 12.30 uur pakken Jenny en ik de bus naar Danzu. De rit schijnt 3 uur te duren. Eerst van Yangshou to Guilin en dan naar Danzu. In Danzu en omgeving bevinden zich namelijk de rijstvelden, die ontzettend mooi schijnen te zijn. De trip duurt lang en af en toe maakt de bus een stop om er weer mensen in te laten. Langzamerhand rijden we de bergen in en de bus moet zo af en toe echt terugschakelen om de bochten goed door te komen. Uiteindelijk zijn we zo’n 4,5 uur onderweg voordat we er zijn. Althans, dat denken we. We worden overgeladen in een andere bus. Op de Iphone van Jenny zien we al dat de weg heel onbegaanbaar gaat worden. Deze bus schijnt dat dus beter aan te kunnen. Nadat we zijn overgestapt op de nieuwe bus rijden we nog hoger de bergen in. Het worden scherpe haarspeldbochten en enorm slecht wegdek. Ik zie naast ons al een meisje groen wegtrekken, want de hele bus schudt heen en weer. En ook Jenny en ik worden een beetje misselijk van al de gehots en geklots.

We zitten ondertussen enorm hoog en af en toe rijden we vlak langs de rotswanden omdat er een tegenligger aankomt. Na ongeveer een uur zijn we dan eindelijk op de plaats van bestemming, toch? Helaas, onze hostel ligt nog hoger in de bergen. We kunnen gaan lopen en dan duurt het ongeveer een uur of we kunnen met een terreinwagen worden gebracht en dan duurt het ongeveer 15 minuten. Natuurlijk kiezen we voor het laatste, want we zijn gaar. En natuurlijk moeten we weer ff lappen. Voor niets gaat de zon op.

En ja hoor, we zijn er…. Nog steeds niet dus. We moeten nog een behoorlijk stuk lopen, want de auto kan er niet komen. We gaan trapjes op en trapjes af, die vlak langs diepe stukken lopen. Best gevaarlijk want Jenny loopt met haar rolkoffertje te zeulen en dat valt niet mee. Ik heb gelukkig mn weekendtas gepakt met wat kleding en mijn toilettas, dus dat gaat nog. Links een trap op en dan weer naar rechts om een andere hostel heen en dan moeten we weer naar beneden een trap af en dan verderop weer omhoog. Oftewel we zijn het ff kwijt, maar naar wat vragen vinden we dan uiteindelijk onze hostel. En wat voor eentje! Nee, niet erg luxe, maar helemaal van hout en het ziet er supergezellig uit. Er zijn in het totaal zes gasten, dus het is rustig. Top, daar houden we van. 

Mijn kamer is prima. Een zalig bed en een schone douche, dus ik ben tevreden. De muren zijn wat dun want ik hoor mij Chinese buren praten. Ach, als het daarbij blijft, hoor je mij niet klagen.

We gaan even wat eten bij de receptie, kletsen nog even hoe bijzonder het is dat we elkaar ontmoet hebben en het zo goed kunnen vinden en dan is het tijd om naar de kamer te gaan en lekker te gaan slapen na deze lange dag.

Eén ding weet ik zeker: als je geen Chinees spreekt is het echt superlastig om hier alleen je weg te vinden. Je hebt echt hulp nodig van iemand die deze taal spreekt, want geen kip spreekt Engels en je kunt ook geen enkel woord lezen. Alles staat in Chinese karakters. Ik ben daarom ook erg blij met Jenny, want zij vertaalt vaak wat dingen voor me of vraagt waar we naar toe moeten. Dus mocht je na al mijn verhalen nog de moed hebben om zelf naar China te gaan: ga de taal leren of neem of zoek iemand die de taal kent. In onze bus zaten bijvoorbeeld drie Spaanse meiden, die al een ticket hadden gekocht voor de bus, maar uiteindelijk in de bus nog een keer moesten betalen. Verwarring alom, want niemand verstond elkaar. Gelukkig voor die meiden ging Jenny zich er mee bemoeien en snapte iedereen waar het om draaide. 

Nu lig ik in een heerlijk bedje mijn stuk te schrijven. Ik ben erg benieuwd naar morgen, want ik het zicht op de rijstvelden. Dus spannend als ik morgenochtend wakker word.

Jullie horen het allemaal wel. Voor nu ga ik lekker slapen want ik ben gaar, heeeeel gaar.